Πλαταιόθεν

Α

επίρρ. τοπ. από τις Πλαταιές.

[ΕΤΥΜΟΛ. < Πλαταιαί + συνδετικό φωνήεν -ο- + επιρρμ. κατάλ. -θεν (πρβλ. Μεγαρό-θεν)].